Twintig jaar lang vermiste Belg woont in Nederland en wil familie niet zien

Simon Lembi’s Angolese vader Bruno Lusakiovovo kreeg gisteren bezoek van de politie. ,,De agent zei me vrijwel onmiddellijk dat ze mijn zoon hadden gevonden. Hij zei dat Simon leeft en dat het goed met hem gaat. Ik kon mijn oren niet geloven en moest huilen van geluk.’’ Hij durfde de afgelopen jaren niet meer te hopen op een goede afloop. ,,Ik vreesde al een hele tijd dat er iets ergs was gebeurd. Soms zelfs dat Simon dood was. Ik heb de politieman veel vragen gesteld. Zo wil ik graag weten hoe Simon er nu uitziet en wat hij doet. Of hij getrouwd is of kinderen heeft.’’

Bruno Lusakiovovo, die geen Lembi heet omdat hij naar Angolees gebruik de achternaam van een oom aannam, kreeg tot zijn grote spijt geen antwoorden. De politie vertelde hem alleen dat zijn zoon ergens in de buurt van Amsterdam woont. Huilend: ,,Ik vroeg een adres. Maar dat mocht hij van Simon niet geven. Blijkbaar wil mijn zoon mij niet meer zien. Niemand van de familie. Simon wil geen enkel contact meer met ons. Hij heeft blijkbaar zelfs een nieuwe naam.’’

,,We zijn in shock’’, zegt Pauline, de oudste zus van Simon Lembi tegen de Vlaamse krant Het Laatste Nieuws. ,,Ik zie mijn broer  nog staan in onze woonkamer’’, zegt ze over vrijdag 12 november 1999, de dag van de verdwijning. Pauline was toen 6 jaar, Simon 14 jaar. ,,We hadden nog geen tv thuis. Simon mocht die namiddag enkele straten verder in het gemeenschapscentrum gaan kijken. ‘Ik ben weg’, zei hij. Ik kan mijn broer nog zo voor de geest halen. Hij had een zakje vast. Hij beloofde mama dat hij om acht uur ‘s avonds thuis zou zijn.’’

Het gezin zegt dat ze na zijn raadselachtige vermissing al die jaren aan Simon zijn blijven denken. ,,We zijn in de jaren na zijn verdwijning meermaals naar Nederland gereisd. Omdat we in de Angolese gemeenschap hadden opgevangen dat Simon in Arnhem zou wonen. We hebben dat ook aan de politie gemeld. Maar net als wij konden ook zij Simon niet vinden.’’

Het Brusselse justitieparket zegt dat er in november vorig jaar een nieuwe tip binnenkwam over Simon.  ,,Iemand liet de afdeling vermiste personen weten dat hij verwant is met Simon Lembi. Hij voegde eraan toe dat de vermiste onder een andere identiteit in het buitenland woonde’’, zegt Ine Van Wymersch van het Brusselse parket. De politie controleerde dat en ondervroeg ook de dertiger die werd aangeduid als Simon. Hij zei dat hij inderdaad Simon Lembi is. ,,Hij heeft verklaard dat hij in 1999 alleen, zelfstandig en uit vrije wil vertrokken is wegens moeilijkheden. Hij is dus zeker niet ontvoerd.’’

^{Lees verder onder de foto}

Dat hij geen enkel contact wil met zijn familie, is hard aangekomen. ,,Onze moeder heeft gehuild”, zegt oudste zus Pauline. ,,De verdwijning van Simon heeft haar getekend. Kort na Simons verdwijning kreeg ze door alle emoties een beroerte. Sindsdien is ze voor de helft verlamd. Ze verblijft in een tehuis voor blinden in Brussel. Ze mist Simon erg. Wij allemaal. We zouden hem zo graag zo veel vragen stellen. Maar dan moet hij ons toelaten in zijn leven.” De 25-jarige vrouw zegt dat ze niet kan bedenken waarom haar broer thuis wegliep. ,,Mijn ouders hebben mij en mijn zussen en broers nooit mishandeld.’’

,,Misschien schaamt Simon zich omdat hij verdween en durft hij ons daarom niet onder ogen te komen’’, vermoedt zijn vader die momenteel in een tehuis voor daklozen woont. ,,Maar hij hoeft niet bang te zijn. We zijn helemaal niet kwaad. Maar juist blij dat hij nog leeft.’’ Het enige wat de vader kan bedenken, is dat het gezin het in de tijd van de verdwijning moeilijk had. ,,We kwamen uit Noord-Angola en waren pas enkele dagen in België. We waren arm en hadden eigenlijk niets. Ons leven was heel onzeker. Misschien wilde hij dat ontvluchten?’’

Simon Lembi kreeg na zijn verdwijning een compleet nieuwe identiteit en leven. Hoe de man een nieuwe identiteit heeft gekregen, is niet bekend. Maar volgens het Belgische parket kan dat op allerlei manieren, bijvoorbeeld door als minderjarige vreemdeling zonder papieren asiel aan te vragen.